Anders

Nog voor de geboorte van Roosmarijn, was ik me ervan bewust, dat de verzorging van een baby een flinke klus zou worden, maar wel een die ik met heel veel plezier op wilde pakken. Nu ze er eenmaal is, houden haar kleine handjes ons volledig in hun greep en is haar stem vaak de doorslaggevende, zonder dat ze zich daarvan ook maar een enkel moment bewust is. Een klein kindje dat niet slechts onze aandacht vraagt en krijgt, maar dat nu al een beroep doet op onze creativiteit. Een meisje dat onze dagen en nachten, ons denken en ons doen anders kleurt.

Het aanleren van haar verzorging kost mij waarschijnlijk wat meer tijd dan de meeste ouders zonder handicap . Ik heb zelf tijd nodig om weer op het oude functioneringsniveau te komen. De kramp in mijn spieren alsof ik een berg ben opgefietst, neemt maar heel langzaam af. Wat je leert van de kraamverzorgster, daarvan heb ik dus vooral het verbale opgepikt, terwijl jurjen de praktijk deed. Waar het het voeden betreft, ging dat natuurlijk niet op en ook verschonen hebben we wel samen gedaan, maar het is gegaan zoals we min of meer hadden gepland: jurjen leerde van haar, ik leer nu van hem. Bijkomend voordeel, Ik hoefde niet telkens uit te leggen dat bijvoorbeeld mijn tempo veel langzamer dan normaal verbetert en dat ik dingen vaker wil en moet kunnen oefenen voor de nodige handigheid ontstaat.

Toen ik samen met onze, overigens heel gemotiveerde en ervaren kraamhulp, Roosmarijn verschoonde, zei ze, zonder dat slecht te bedoelen, dat het langzamer ging. Het aankrijgen van vooral die minuscuul kleine sokjes, is een hele eigen uitdaging. En na die overigens juiste constatering van onze kraamverzorgster, waar het mijn tempo betreft, lukte het mij absoluut niet meer die sokjes weer aan te krijgen. Dus deed zei dat even. Gevolg? Een onafgemaakt gevoel voor mij. Diezelfde dag heb ik het verschoningsritueel samen met Jurjen herhaald en nu verliet Roosmarijn de commode met door mij besokte voetjes. Want soms is er een rust moment tussen het getrappel door waarop ik de tijd krijg zo’n mini voetje te pakken en er een even klein sokje omheen te doen. Maar ik moet ons dan wel de tijd gunnen zo’n moment af te wachten. Daarom en omdat ik van het verschonen ook graag iets gezelligs wil maken, knuffelen we vaak even terwijl Roosmarijn op de commode ligt. Ik kan dan gemakkelijk bij haar, terwijl ik beide handen vrij heb, zodat het een momentje wordt voor kusjes en aanraken van elkaars gezicht.

Roosmarijn is bij mij zeker niet liever of rustiger dan bij Jurjen. Maar er komt een moment dat ze het verschil zal gaan merken tussen papa en mama, vooral op het gebied van allerlei praktische zaken. Roosmarijn en ik zijn nu samen heel gemotiveerd als het erom gaat de fles goed in haar mond te krijgen. Vaak doet ze bij een eerste gretige poging haar tong verkeerd, zodat die tegen haar verhemelte zit. Dit is prima te horen en dus te herstellen. Ze maakt dan meer dan anders, smakkende geluiden bij het drinken en er loopt wat melk langs haar gezichtje. Vaak heeft een nieuwe poging, voorafgegaan door het woordje “hap,” dan het beoogde positief effect en houdt Roosmarijn de fles zeer vastberaden en op de juiste manier in haar mondje. Een ziende heeft de mogelijkheid, die fles aan te bieden op het moment dat ze haar tong laag houdt. Voor ons is het even zoeken naar de juiste manier om zo’n nieuwe situatie te benaderen.

De eerste keer dat ik iets met haar doe, laat ik Jurjen nu telkens even meekijken en ook daarna vraag ik nog vaak of een bepaalde handelswijze juist is, als ik denk die inschatting nog niet te kunnen maken. Hoe houd je een fles in de juiste stand vast, terwijl deze in de mond van de baby zit? Het heeft even geduurd, maar nu weten Roosmarijn en ik dat feilloos op gevoel. En is een bepaalde manier van haar vasthouden een juiste tijdens het drinken? Hoe ligt op zo’n moment bijvoorbeeld haar hoofdje ten opzichte van haar lijfje in mijn arm? Kennelijk goed genoeg om flesjes van inmiddels 100 cc leeg te drinken. Zienden kunnen dit soort dingen bij elkaar afkijken, ik merk dat ik vaak aan een keer het goede voorbeeld niet voldoende steun heb. Roosmarijn echter lijkt het niet uit te maken wie van ons haar verzorgt. Vlug of langzaam, via de gebaande paden of juist langs een andere weg, het is haar om het even. Een houding die haar nu al tot een uniek mensje maakt, iemand om veel van te houden en trots op te zijn.