Omdat het rijden met een one-arm-drive systeem voor mij een behoorlijke inspanning betekent en omdat we voorzichtig wilden starten met de driemanscombinatie bestaande uit Roosmarijn, Ilco en mij, is Ilco’s werkzame leven nu pas hervat. Hij is dus weer terug van zwangerschapsverlof.
Onze eerste ritje bestond enkel uit de heenweg naar Ilco’s uitlaatplek. Jurjen liep mee en de afspraak was, dat er niets fout mocht gaan. Dat betekende dat ik optijd gewaarschuwd zou worden als Ilco ergens te dicht langs dreigde te sturen, of als hij een helling of zebra missen zou. Maar hij reed een perfecte rit, ik was daarna behoorlijk moe. Het vergt kracht en concentratie die beiden weer dienen te worden opgebouwd en ook voor Ilco was dit eerste stukje werken lang genoeg naar later bleek. Thuisgekomen hebben we weinig anders meer van hem vernomen dan wat gesnurk.
Onze tweede ronde was een volledige, zij het zonder Roosmarijn. Omdat Jurjen thuis was, hoefde ze niet mee en kon ik me volledig op Ilco concentreren. Nu was niet enkel de heenweg een succes, ook de route naar huis legden we foutloos af. Zelfs het terugkomen nadat hij los was geweest, was voor Ilco kennelijk geen probleem. Het is hem genoeg wanneer ik hem zacht weer bij me roep. Gelukkig kan ik nu genieten van dit gedrag dat ik ook zo graag had gezien bij Beau. De verschillen tussen deze twee liefste honden ter wereld, zijn even treffend als hun gelijkenis. Want net als Beau, blijkt Ilco een meer dan trouwe reisgenoot te worden. Telkens omziend of hij nog wel gevolgd wordt, zoekt hij buiten zijn weg, terwijl hij ook binnen steeds meer een zachtaardige zekerheid uitstraalt. Zijnlieve aanhankelijkheid, zijn speels om aandacht vragen, laten hem meer zijn dan een goede geleidehond. Een steeds dierbaarder vriend en waardig opvolger van Beau.
Één reactie op “Ilco terug van zwangerschapsverlof”
Wat mmooi geschreven! Krijg er kippenvel van haha!
Maar fijn dat het zo goed gaat met het werken met Ilco! Petje af hoor voor jullie beide!