Interview met twee geleidehonden

“wij zijn geen wonderdieren. Onze kracht ligt denk ik in onze toewijding en trouw,” zegt Beau. Ze is een gepensioneerde geleidehond, een Golden Retriever van 10 jaar. Ze straalt liefde, rust en vrede uit. “Ik kom van de kennel Forward Looking en ben uit het eerste eigen nestje honden van Desudo Blindengeleidehonden.”

“Ik had drie zusjes. Biba, Babette en Brook. Een van hen is al jong overleden, een ander werd afgekeurd voor het vak om medische redenen en mijn zus Biba is inmiddels met pensioen net als ik. Maar zij woont bij familie van haar vroegere familie. Ik woon bij de puppywalkers, dat is het pleeggezin, van mijn opvolger Ilco en ik heb het daar net zo goed als vroeger bij mijn familie, de mensen dus voor wie ik werkte.”

Je noemt ze geen baas of vrouwtje? “Nee. Behalve dat geleidehonden soms een commando van hun baas mogen of eigenlijk moeten weigeren, ben ik ook behoorlijk op mezelf. Een echte baas, iemand die voor mij uitmaakt wat ik mag en wat niet, heb ik niet denk ik.” Er valt even een stilte, waarin Beau zich lijkt te bezinnen. Starend naar Ilco vervolgt ze: “Natuurlijk bepalen de mensen uiteindelijk wat hun hond wel of niet mag. Maar ik heb altijd een bepaalde geestelijke onafhankelijkheid gevoeld en ik moet bekennen dat ik die ook op mijn familie heb weten over te brengen.”
 
“Als het bijvoorbeeld niet veilig is om door te lopen, omdat de weg is opgebroken, of omdat iets anders de veiligheid van de blinde in gevaar kan brengen, mogen wij een commando weigeren of gewoon blokkeren,” Ilco straalt de activiteit uit, horend bij zijn twee jaren. Groter en hoger op de poten dan beau, met een spitsere kop ook, maakt hij een geheel eigen indruk op wie hem ontmoet. “Beau was echt uitgewerkt,” vertelt hij. Maar ze doet nog heel goed pootje over hoor. Samen spelen is altijd fijn zodra we elkaar weer zien.” “Ja, ik heb artrose,” vult Beau aan. Ze is gaan liggen. “dit noemde de familie wel mijn ‘grondhouding’. Ik neem gewoon mijn rust waar dat kan.”
 

De klik

Wat precies je werk zal zijn, wordt bepaald aan de hand van de match.” “En aan de hand van je eigen sterke punten,” vult Beau aan. “De match, dat is eigenlijk het moment waarop gekeken wordt of je past bij een bepaalde gebruiker, vertelt Ilco enthousiast. Best spannend dus, want dat moment is toch bepalend voor een groot deel van je leven.”
 
“tja, die match” Beau zucht even. “Heb ik nooit gehad eigenlijk. Nooit met meer honden naar iemand toegegaan en dan af moeten wachten wie er het meest geschikt gevonden werd. Ik was het gewoon geloof ik. Maar hij ook hoor. Toen bekend was dat mijn pensioen eraan zat te komen, zijn we een keer naar Lelystad gegaan, ik en de familie dus. en daar was hij toen. Maar ook in zijn geval geen andere honden meer. Ik denk dat hij net als ik al van tevoren door de selectie was. Onze familie is wat dat betreft niet moeilijk. Het klikt of het klikt niet en verder kun je jezelf zijn.” “Toch een klikkermethode,” Ilco kwispelt even veelzeggend met zijn staart. “Die heb jij niet meer meegemaakt,” reageert Beau. “Maar je hebt gelijk. Het gaat om de klik. Die moet er zijn. Anders wordt het nooit wat.”
 

Geleidehond naast rolstoel

“We werken allebei naast de rolstoel,” vertelt Ilco. Ik ben daar tijdens de hele opleiding voor klaargestoomd. In mijn puppytijd bij Wim en Marian, was er soms al iemand in een rolstoel. Maar dat was louter toeval. Het was toen nog niet bekend dat dit later onderdeel van mijn werk zou worden. Ik liep er rustig naast en verder gebeurde er dan de gewone dingen zoals boodschappen doen of iets anders dat ik in mijn werkzame leven als geleidehond ook tegen zou kunnen komen.”

“Werken is voor ons eigenlijk een tweede natuur. En die rolstoel is gewoon een onderdeel daarvan. Je vraagt aan een goudsmid toch ook niet of hij niet liever gewoon smid was geweest zonder goud?” Al pratend bijt Ilco een stok door midden. Als hij er zeker van is dat ook Beau haar helft heeft, vervolgt hij: “Ik heb weleens gehoord dat Beau maar een paar weken naast de rolstoel is getraind nadat ze haar opleiding tot geleidehond waarschijnlijk met glans had doorstaan. Ik heb al heel snel de rolstoel erbij gekregen en ben alles bij elkaar ook vrij lang in opleiding geweest. Er is na de match zelfs nog een keer een proefrit geweest met mij en de familie. Beau was daar maar gedeeltelijk bij. Ik geloof dat ze het grootste deel van de tijd in de auto heeft moeten wachten.” “Geeft niet, je moet niet vergeten dat jij veel harder loopt dan ik toen,” zegt Beau. “Hij is overigens wel een gentleman hoor. Op de terugweg naar de school, toen hij ook met de familie mee mocht rijden, liet hij de mand die voor mij achterin de auto stond keurig met rust.” “Ja, die mand was toch van jou? Ilco gaat eens met een voorpoot langs zijn snuit. “Ze was echt een grande dame en dat is ze nog, Beau. Echt een lieve oudere vriendin van wie ik in de tijd dat we samen bij de familie woonden nog veel heb geleerd. Aanhankelijkheid zonder je eigenheid te verliezen en wat ik toch al in me had, overal je eigen zekere zelf zijn. Daarmee oogst je enkel maar waardering.”
 
“Hij is zichzelf denk ik.” De stokken zijn verpulverd en ook Beau is gaan staan. “Ook hij is weer een goede match. Hij kan het wel. Werken voor de familie, leven met hen en de nieuwe pup en intussen zijn eigen weg gaan. Ik zie in hem wel een waardig opvolger. Maar nu wil ik graag weer naar mijn nieuwe familie. Nog even zwemmen en een wandelingetje, niet te lang natuurlijk, tegen de artrose.” Snuffelend verdwijnt Beau langzaam uit het gezicht. “Het is een eer deze hond te kennen,” zucht Ilco. “Wist je trouwens dat ze eigenlijk Born to Teach heet?” “Nou, ik ga ook maar eens op huis aan. Is kijken naar de kleine pup.” Pas als ook hij verdwenen is, vallen de eerste druppels van de voor die dag voorspelde regen. En dan duurt het niet lang meer of het is werkelijk hondenweer.