Kijken naar elkaar

Roosmarijn kijkt naar alles. Naar het licht dat van buiten door het raam naar binnen valt, naar papa die de fles maakt en af en toe zelfs even naar Ilco die soms op zijn beurt heel voorzichtig bij haar komt kijken.

Behalve van kijken, houdt Roosmarijn ook van knuffelen, soms tot ze slaapt geleund tegen mijn schouder, onze gezichten dicht bij elkaar. Bij elke aanraking zien we iets van elkaar. Telkens wanneer ze aandachtig aan mijn vingers plukt, om ze vervolgens naar haar mond te brengen, lijkt ze daar iets nieuws in te zien. Nu nog brengen kusjes haar tot kraaien, voel ik hoe zich bij zo’n gelegenheid haar mondje opent. Dit is een periode van samen ontdekken, samen spelen, samen soms heel kwetsbaar zijn.

Als Roosmarijn straks zal merken, dat ik haar spelend in de verte niet kan zien, hoop ik dat ze toch met intens plezier van haar spel zal genieten. Maar dat er wel iets uit deze eerste maanden dicht bij elkaar zal zijn meegegroeid, dat ons nog steeds bindt. Misschien dat ze ook dan nog blijft genieten van spelen dichtbij. Waar we elkaar kunnen horen en kunnen kijken naar elkaar en waar we, misschien soms elk verdiept in eigen bezigheden, toch samen kunnen zijn.

Terwijl wij eten, schommelt zij in haar stoeltje. Heen en weer, na elke hap een nieuw duwtje, want dat is wat ze nu wil. Erbij zijn, heel dichtbij zijn. Terwijl ik lees, praat zij tegen haar knuffel, die we bij gebrek aan een ware identiteit, hij lijkt op geen enkel beest, meneer Flipper hebben gedoopt. De eenzijdige conversatie wordt op luide toon gevoerd, zodat ik nauwelijks nog de lijn van het voorgelezene volgen kan. Maar we zijn, we doen wel samen. Dus laat ik mijn boek voor een ander moment en raap meneer Flipper van de vloer. Ik heb hem tijdens het gesprek op de grond horen vallen.

Terwijl ik nog denk aan later, begint ze te huilen, om pas weer stil te worden wanneer ze uit de box en in mijn armen is. Dan genieten we samen van dit moment, waarop ze misschien wel even vaak naar mij kijkt, als naar Ilco en het licht. Met verbazing kijk ik naar haar kleine handjes, die toch alweer zoveel groter zijn dan in het begin. Wanneer ze al lang weer speelt, kopieer ik het boek dat ik aan het lezen ben naar de harde schijf van mijn computer. Want als ze net als wij van lezen houdt, dan is dit alvast leuk voor later.