Categorieën
Geleidehond

Ilco’s feestje, of het bezoek van une grande dame

Ilco viert vandaag alvast zijn derde verjaardag, zijn eerste hier bij ons. Een feit, ter ere waarvan hij, zij het eigenlijk een dag te vroeg, zelfs heuse verjaarsvisite krijgt. Beau, Marian en Wim, hebben hem verrast met hun komst, en met een ballon waarmee hij heel voorzichtig speelt. Beau bekijkt dit spelen, maar heeft er geen deel aan. Ze begroet, herkent. Wat lijkt ze klein naast Ilco.

Een weerzien met Beau betekent altijd weer herkenning. Ze is immers acht jaar lang een geliefd huisgenoot geweest. Toch is het niet onze hond die bij ons op bezoek komt. Maar een lieve oude vriendin, die we nog vaak hopen te zien. Waar Ilco speelt en springt, vindt zij een plekje om te liggen. Speeltje in haar bek. Want beiden hebben ze een piepende rubber bal gekregen voor Ilco’s verjaardag. Haar rust echter, zijn we ontwend. De komst van zowel Ilco als Roosmarijn, betekenen voor ons drukkere en zo anders gevulde dagen. Haar verhuizing markeert voor haar het eind van haar werkzaam leven en de mogelijkheden van een nieuw bestaan, met de nodige momentjes van rust en bewondering waar ze als Grande Dame recht op heeft.

Haar ouder worden, anders worden nu ze niets meer hoeft, maar dan toch opeens een bekend voorzichtig gebaar als ze haar kop onder mijn hand duwt, maken dat er telkens wanneer ze weer weg is, een klein beetje weemoed vermengd met heel veel lieve herinneringen, hernieuwd gevoel van afscheid nemen, rest.

Na een laatste groet voor mens en dier, blijft Ilco piepend achter. Gemis, meegevoelde of eigen weemoed misschien? Wat vermogen vele eeuwen van samen zijn van mens en hond? Na nog een poosje spelen, leggen we de nieuwe bal weg. Ilco verstilt voor even in zijn mand. Dan, zodra het balletje weer in zicht komt, piept hij opnieuw. Even treurig en vol overgave als eerder deze middag, om dan plotseling, zonder enige voorzichtigheid, met zijn voorpoten op mijn schoot te springen. Hij wil de bal. Zijn uitbundig zwiepende staart, accentueert nog maar eens de vreugde over het luidruchtig leuke van ons spel. Geen droefheid dus, maar enkel dolle pret. En we hebben opnieuw een hond met een eigen taal, een hond die “praat,” die, net als Beau communiceert via geluid. Opnieuw een hond, “born To Teach”.

3 reacties op “Ilco’s feestje, of het bezoek van une grande dame”

Wat fijn dat je Beau weer een keer hebt terug gezien!

Hoe is het met de ‘kleine’ roosmarijn?

gaan jullie over een tijdje voor een 2e of is het zo ‘ goed’ ?

Wat schrijf je dat toch mooi. Fijn dat je Bo nog terug ziet, ik mag Coby niet meer zien, maar ik ben blij dat het jou niet is ontnomen. Ik gun je nog vele fijne momenten met bo en natuurlijk ook met Ilco en roosmarijn. Ja, dat jij Bo nog terug mag zien is inderdaad een geschenk.

Reacties zijn gesloten.