Categorieën
Geleidehond

Een beer van een hond

Ilco in mand met zijn knuffel Misschien is een eerste geleidehond wel een beetje te vergelijken met een eerste grote liefde. Zo lief, zo bijzonder bestaat er geen tweede. Nu niet, maar ook later niet. Toch komt dat later onherroepelijk. Onze eerste hond Beau, werd ouder en verdiende zo langzamerhand haar rust. Dus togen we op een dag naar de geleidehondenschool om kennis te maken met haar opvolger.

Ilco, de nieuwe werknemer, was lief en aanhankelijk. Maar geen Beau. Wel liep hij een stuk sneller en had hij weer veel meer plezier in zijn werk dan ons oude, onze eerste gouden hondje. Verder was hij een stuk groter, zodat ik zijn tuig en riem zonder voorover te hoeven buigen vast kon maken.

Terwijl hij zijn opleiding voltooide, werd de noodzaak van Beau’s pensioen allengs duidelijker. Ze kreeg artrose. Lopen werd daardoor soms een pijnlijke zaak.

Toen Ilco er eenmaal was, bleek het tempoverschil tussen beide viervoeters zo groot, dat het voor iedereen het beste was als Beau zou gaan verhuizen. Maar het beste voor haar, betekende afscheid voor ons. Haar al een beetje missen, nog voor ze werkelijk was verhuisd. Weten dat die twee spelende honden een tijdelijk tafereeltje vormden. Beau vertrok nog tijdens mijn zwangerschap, omdat we haar de drukte en de verandering die een baby nu eenmaal met zich meebrengt, niet meer aan wilden doen. Maar intussen was Ilco onze tweede grote liefde geworden en al lang geen werknemer meer.

Tijdens zijn puppytijd had hij van de mensen die hem heel liefdevol hadden opgevoed, een grote knuffelbeer gehad. Maar die was op school kwijt geraakt. Daarom hebben we hem, op de dag dat Beau vertrok, een nieuwe knuffel gegeven, in de vorm van een hond. Maar Ilco begrijpt pas dat we het over zijn knuffel hebben als we het beest met “beer” aanspreken. Dat dier ligt regelmatig voor mijn wielen, dus in de weg. Maar ook daaraan ben ik inmiddels gewend, zeg maar gerust gehecht. Kortom: Net als Ilco zelf dus een beer van een hond die we niet meer zouden willen missen.

Eerder verschenen op:
http://www.telegraaf.nl/vrouw/

5 reacties op “Een beer van een hond”

Beste Petra,Mooie site leuk gezin prachtig kind en geweldige hond.NU ben ik zelf een groot hondenliefhebber en ik schrok toch even hoe jullie de ene hond voor de andere hebben ingeruild.Ze had haar werk gedaan bij jullie en daar is pup Ilco.Dit komt toch wel keihard over en ik neem aan dat u dat niet bent.Kunt u vertellen wat er met een trouwe hond gebeurt nadat ze hier en daar wat artose heeft?Heeft zij dan geen recht op zorg en liefde van u en uw man?U kunt toch ook zorg geven aan uw kind?vr grt Hetty

Beste Hetty en andere lezers,

wij hebben altijd de bedoeling gehad, voor Beau te zorgen tot de dood ons scheiden zou. Maar om haar uit te kunnen laten, kon het niet anders dan dat Ilco mij naar de uitlaatplek zou geleiden. Het op die manier meenemen van beide honden ging echt niet. Enkel daarom hebben wij de verdrietigste beslissing genomen die maar mogelijk is, als je zoveel van iemand houdt als wij van onze eerste grote liefde, Beau. In andere artikeltjes op dit blog kun je lezen hoe dat toen voor ons was en hoe het ons allemaal verder is gegaan. Beau is nooit uit ons hart en onze gedachten weggegaan. Daarom lees je hier ook nog regelmatig hoe het met haar gaat.

Als trouwe lezeres van
Forwardlooking.wordpress.com kan Hetty net als ik alles lezen hoe het met Beau en Ilco is en was gegaan voordat Ilco bij Petra is gekomen.
Beau krijgt nu een liefdevolle verzorging.
Ik hoop dat Hetty na het lezen een andere visie heeft gekregen. Ik wens Hetty veel lees plezier.
vr.gr.Coby

Lieve lezers,

Wim en ik hebben Ilco groot mogen brengen voor Desudo; dit betekende een jaar lang genieten van een geweldige hond, leren wat de hond moet leren en de hond voorbereiden op het verantwoordelijke werk wat hij moet gaan doen. Werken voor iemand met een dubbele handicap is geen sinecure en wij zijn er heel trots op dat Ilco dat nu doet !

Nu is het afstand doen van een hond in opleiding tot geleide- of hulphond nooit leuk maar onvermijdelijk. Dat je een hond weer ziet bij zijn uiteindelijke baas is nooit zeker; niet iedere baas wil contact met de ‘puppy’walkers. Maar Petra en Jurjen vonden het perfect en toen zij uiteindelijk de loodzware beslissing moesten nemen was het voor ons duidelijk: Beau komt bij ons.

Ze geniet nu van haar oude dag, kauwt op haar bot het water overziende, rolt door het gras, ziet regelmatig Petra, Jurjen, Roosmarijn en Ilco en heeft een beetje een nieuwe liefde: onze boot BEAUTJE.

Veel liefs uit Friesland,
Marian

Beste Petra,
Met veel plezier lees ik je stukjes zeker met name over Ilco, want hij heeft ook bij mijn gezin een speciale plaats. Toen hij nog in opleiding was bij Marian en Wim, kwamen ze bij ons op vakantie (in het verre Zeeuws Vlaanderen) mijn kinderen (inmiddels 13 en 14 jaar oud) vonden Ilco geweldig. Mijn dochter had er het in het begin erg moeilijk mee dat ze, voor zover we toen wisten, Ilco waarschijnlijk nooit meer zou zien. Maar via jouw site kunnen we toch nog indirect met hem in contact blijven, wat wij natuurlijk super vinden.
Inmiddels hebben we ook kennis gemaakt met Beau, inderdaad zoals je schrijft in tegenstelling tot Ilco de rust zelf maar ook een super hond.
Maar ook net als Ilco met een hartje van goud.

Ik hoop dat je Ilco een dikke knuffel wil geven namens ons,
Lieve groetjes uit Zeeuws Vlaanderen,
Nathalie

Reacties zijn gesloten.