Afscheid van Beau

Voor alles is een eerste keer. Zo ook voor zelfstandig naar buiten gaan. Die eerste keer beleefde ik met Beau. Onze prachtige, lieve, aanhankelijke, witte golden retriever die, zolang ze bij ons woonde, overal mee naartoe ging en bij iedereen geliefd was. Maar voor alles is ook een laatste keer. Er was een laatste keer dat ik Beau intuigde en dat zij voor mij haar onbeschrijfelijk belangrijke werk deed. Maar ik kan me die keer eigenlijk niet goed meer herinneren, omdat die al omlijst werd door de zorg om haar artrose, toen nog zo mild dat we haar lieten werken als ze zich goed voelde. En door het gevoel dat ze uitgewerkt was, toe aan haar rust, haar pensioen. Een gevoel, want verder komen mensen en honden in de regel niet waar het communicatie betreft. Dat gevoel, die klik die we vanaf de eerste dag hadden, is er echter altijd gebleven. Ook toen we met haar de eerste keer beleefden dat een intens lieve huisgenoot niet blijven kon.

Ook toen nog bleven we via en van haar leren. Want hoe vrolijk ging ze mee die eerste keer met Marian en Wim, terwijl wij achter bleven met een brok in onze keel. De zorg rondom een ouder wordend dier samen delen, ook al was dat dan van afstand, bleek een verrijkende ervaring. en de bezoekjes waarbij we haar natuurlijk ouder en haar ziekte erger zagen worden, waren mooie momentjes van nog altijd de oude klik, maar ook van haar telkens weer een beetje meer loslaten.

En nu heb ik afgelopen week steeds even stil gestaan bij de gedachte dat er juist op dat moment misschien iets zijn zou, groot of klein, iets voor de laatste keer. Want ze is er niet meer. Op vrijdag 16 juli 2010 is Beau rond half twaalf heel rustig, heel vredig, thuis ingeslapen. Wij waren niet bij die laatste dingen. Die hebben Wim en Marian met haar gedaan en meegemaakt. Vooral dat allerlaatste grote in haar leven: beslissen dat het zo niet langer ging omdat de pijn te erg, de leuke, lieve dingen te weinig en de goede dagen allengs slechter werden en Beau daar heel liefdevol in begeleiden. Dat is wat Wim en Marian hebben gedaan voor de hond waar ze zoveel van zijn gaan houden. Een eigen grasveldje om op te liggen, een naar haar vernoemd bootje om in mee te mogen varen, zoeken naar de beste medicijnen en het meest voor haar geschikte voer om de artrose misschien nog wat te vertragen, het zijn voorbeelden van de liefdevolle zorg die je enkel geeft aan iemand waar je veel van bent gaan houden. Want dat deed en doet haar nieuwe en laatste familie gelukkig. Net als wij.

Na een laatste keer uitlaten, een laatste keer eten, met een extra plakje worst, en naar ik hoop vergezeld van een gevoel van liefde afkomstig van iedereen die van haar gehouden heeft, is ze gegaan. Een proces waar wij in gedachten, misschien nog via die oude klik bij zijn geweest. Voor ons blijft ze een onnoemelijk lieve herinnering. Onze Beau, een hond Born to teach.