Over de nadelen van een blindengeleidehond naast een elektrische rolstoel
Al zolang ik mij zelfstandig buitenshuis kan bewegen, dus vanaf 2000, ben ik er van overtuigd dat de manier waarop ik dat doe voor mij niet de meest efficiënte is. Met een elektrische rolstoel kun je prima winkelen, of naar werk of studie gaan, met een blindengeleidehond idem. Maar met een combinatie van beiden wordt het lastig. Veel liften zijn niet erg ruim, veel doorgangen te klein en soms neemt een combinatie als de onze eenvoudig alle beschikbare ruimte in beslag. Een elektrische rolstoel past meestal precies door de deur. De blindengeleidehond die er in mijn geval bijna voor loopt, kan er ook door. Maar de combinatie als geheel, vrij lang, vrij breed, geeft mij niet de bewegingsvrijheid waar de blindengeleidehond normalitair voor staat.
De elektrische rolstoel bracht mij meestal niet verder dan de ingang van een winkel of een vaste plek in een collegezaal. De winkels waren bovendien te ver weg om er zelfstandig heen te rijden en met een taxibusje naar het stadscentrum gaan om daar iets te ondernemen had maar weinig zin, omdat ik er de weg niet wist. Maar ik kon naar buiten en we genoten van de zon, het park, de andere honden en het kikkerpoeltje waarin Beau het liefst tot aan haar buik in de modder stond om kikkers te bestuderen. Waarschijnlijk is ze nu een expert op dat gebied.
In het begin is het zelfstandig de deur achter je dicht kunnen trekken een vooruitgang van 0 naar 100 procent. Zo besloot ik eens, na een korte woordenwisseling met mijn partner, ’s avonds om half elf de hond uit te gaan laten. Normaal maakt hij het laatste rondje van de dag, maar nu deed ik dat zelf. Het was zomer en de hele dag drukkend warm geweest, dus over kleding maakte ik me niet al teveel zorgen. Eenmaal buiten bleek het echter aardig afgekoeld. Beau had best plezier in dat late stukje werken, tot ik iets te dicht langs de rand van het pad reed en met een wiel in de modder veroorzaakt door een eerder regenbuitje belandde. We stopten en ik ontdeed haar van tuig en riem, zodat ze zichzelf uit kon laten. Gelukkig waren we pas vastgelopen dichtbij haar gebruikelijke uitlaatplek. Terwijl ik haar hoorde lopen en snuffelen, probeerde ik weer los te komen. Maar mijn wiel draaide zich alleen maar vaster in de berm. Veel zin om naar huis te bellen had ik nu natuurlijk niet, dus bleef er maar een ding over, wachten. Langzamerhand begon ik spijt te krijgen van geen jas en open schoenen en begon ik het late ritje te betreuren, tot ik een paar mensen hoorde naderen met een koffer op wieltjes. Late reizigers die zich vanaf de tram naar hun bestemming begaven. Of ik ook hulp nodig had. Ik vertelde dat ik niet meer van mijn plek kon en met vereende krachten hebben de passanten mij weer vlot getrokken. De terugweg hebben we gereden met ontstoken licht. Eenmaal veilig thuisgekomen, was mijn late avontuur interessanter dan ons aanvankelijke verschil van mening. Toch stemde dit voorval wel tot nadenken. Niet over onze relatie, maar over de combinatie van een zware elektrische rolstoel met een hele lichte blindengeleidehond.
Inmiddels waren we tot de conclusie gekomen dat 36 vierkante meter te weinig ruimte bood aan twee mensen en een middelgrote hond. Het liefst wilden we nieuwe woonruimte die groot genoeg zou zijn om Beau, ook als ze eens gepensioneerd zal zijn, een mooie oude dag te bieden. Aan die eis is nu gelukkig voldaan. We wonen in een ruime driekamerflat met tuin. Bijkomend meevallertje zijn de winkels op zo’n tien minuten afstand. Kort na de verhuizing echter, kwam het hele rolstoelverhaal weer naar boven, omdat zowel mijn elektrische als mijn handbewogen rolstoel aan vervanging toe waren. Toch meer, toch zelfstandiger, maar niet meer met dit alweer afgeschreven wagenpark. Ik heb dus eens goed nagedacht en besloten dat een modernere en lichtere, handbewogen rolstoel met één-hand besturing, natuurlijk in combinatie met een blindengeleidehond, best een leuk experiment zou kunnen opleveren. Dit verhaal is dus nog lang niet af.