Categorieën
Geleidehond

Beau doet haar naam eer aan

Beau heb ik altijd een mooie, korte naam gevonden. Maar eigenlijk heet ze Born to Teach, Forward Looking. Het eerste is haar eigen naam, het laatste is de kennelnaam. Ze ziet er mooi uit. Heel licht van kleur met een wat brede platte kop. Ook als ze werkt blijft dat mooie. Ik krijg alle tijd om haar in te tuigen, ze zit dan, tot het tuig over haar kop is, staat daarna op, komt voor de rolstoel staan, zodat ik er het gemakkelijkst bij kan en wacht het af tot tuig en riem vast zijn gemaakt.

Haast kent ze niet. Wel werklust. Dat resulteerde naast de elektrische rolstoel altijd in een redelijk vlotte heenweg en een terugweg waar een paar scates geen kwaad hadden gekund. Dan had ik haar beter op kunnen duwen. Tegenwoordig, met de handbewogen rolstoel, is er geen sprake meer van traagheid. Af en toe kwispelend geeft ze duidelijk aan: “we kunnen verder”. Wel is mijn snelheid wat lager nu ik het op eigen kracht moet doen, behalve met wind mee. Dan ga ik ongemerkt zo hard dat ik het verschil in haar loopritme via de beugel bemerk. De fluctuerende snelheid schijnt haar echter niet te deren, want ze past zich moeiteloos aan. Wel merk ik hoeveel dingen ik vroeger niet kon of deed,, zodat het voor Beau soms lastig is het goede te doen. Maar ze zoekt zebra’s, die we vroeger niet hadden, wacht geduldig als de stoel eens blijft steken achter een randje en laat mij op eigen kracht al het vals plat van de buurt nemen. De verhuizing van een studentencomplex naar bijna het stadscentrum verlangt denk ik best veel van haar, net als de nieuwe stoel. Kortom, deze bijna acht jarige schone doet haar naam nog altijd eer aan.