Wij maken elke dag een bepaalde wandeling waarvan de terugweg begint met een stukje vals plat. Dat is met twee handen rijdend goed te doen. Met een hand echter is het laatste stukje, twee of drie slagen, erg zwaar voor mij. Op een dag dat ik al behoorlijk moe was, stond ik dus stil vlak voor ik weer op vlak terrein zou zijn. Proberen, nog eens proberen maar ik kwam er niet en voelde dat ik even de beugel los zou moeten laten. “zal ik even duwen?” Een vriendelijke voorbijganger bood haar hulp aan. “Nee, we lossen het samen wel op.” Toch voelde ik hoe ik opeens een behoorlijk duwtje in de rug kreeg. “U duwt nu een blindengeleidehond in functie.” Want ik had de beugel nog net niet losgelaten. Excuses waren het gevolg. Zouden die handvatten achterop mijn rolstoel nu echt zo’n magische aantrekkingskracht hebben? Sindsdien laat ik even kort de beugel los als het me een tikje te stijl wordt, geef even een of twee slagen met beide handen en pak de beugel weer op.
Categorieën