Omdat de meeste geleidehondgebruikers lopen, hoor je maar heel weinig over lekke banden of ander wielrijdersleed. Maar voor Beau en mij zijn dit zaken om rekening mee te houden.
Op Uilenstede, onze oude woonplek, gebruikte ik nog de elektrische rolstoel. Een gevaarte van zo’n 90 kilo dat zich zoemend een weg baande door al wat hem voor de wielen kwam. Totdat zich op een avond met het zoemen een ander geluid mengde. Net of er iemand op een paar schoenen met piepende zolen langzaam, heel langzaam naast ons voort kuierde. Uilenstede – dichtbevolkt maar rustig – kende echter dergelijke meesluipers niet voor zover ik wist. Toch maar eens stoppen, om te zien wat er zou gebeuren. Een geleidehond is tenslotte niet aangenomen als waakhond. Stilte. Geen zoemen, maar ook geen meewandelende zwijger meer te bekennen. De enige onderdelen van mijn stoel die mogelijk voor het vreemde geluid verantwoordelijk konden zijn, waren de banden. En ja, de linkervoorband was lek en al flink plat bovendien.
“Can I help you?” Nu was er dan toch echt iemand naderbij gekomen die ik niet eerder had opgemerkt. Engels, maar overduidelijk gesproken door een Fransman. Nee, hulp had ik niet nodig. In bezit van een mobiele telefoon en in de wetenschap dat Jurjen thuis en de redding dus nabij was, had ik hulp noch gezelschap nodig. Maar hij ging niet weg. Hij bleek een buitenlandse student te zijn die voor een jaar in Nederland was en die zich nu zorgen maakte over eventuele ongewenste voorbijgangers.
Na een tijdje hoorde ik Jurjen in onze grijze bestelwagen naderen. Nadat rolstoel en hond waren ingeladen en de Fransman was bedankt voor zijn aangename gezelschap, keerden we met ontstoken licht huiswaarts. Mijn band kon echter pas in de loop van de volgende dag door de leverancier worden gerepareerd of indien nodig vervangen. Dus werd Beau tot die tijd door ons aan de riem uitgelaten, terwijl ik niet anders kon dan me laten duwen in een handbewogen stoel waar geen enkele geleidehond bij zou kunnen werken.
Tegenwoordig verplaats ik me niet enkel zonder elektrische rolstoel, maar ook zonder het risico niet meer zelfstandig thuis te kunnen komen. Onder mijn huidige handbewogen stoel hebben we een stuurtasje bevestigd. Daarin past alles dat ik onderweg nodig zou kunnen hebben. Sinds kort behoort tot deze vaste uitrusting ook een klein langwerpig busje met de mooie naam: Tyre’s leaks. Verder staat op dit busje nog vermeld: “Tweewieler.” Het is tekoop bij Halfords en bevat een soort gas en lijm oplossing die zowel de band weer “oppompt,” als het gaatje in de lekke band tijdelijk dicht. Daar kan ik dus voortaan veilig en zonder aangenaam of onaangenaam gezelschap mee thuiskomen. En Beau? Die kan rustig haar werk blijven doen. Een binnenband is bij deze stoel overigens simpel te vervangen. Zelfs wel voor de loop van de volgende dag.