De eerste week: Het team en de route

De eerste week met een nieuwe geleidehond betekent in de regel een tijd van training, een intensieve periode, waarin mensen en dieren elkaar steeds beter leren kennen en begrijpen. Bij een nieuwe hond ligt de nadruk vaak op andere zaken dan bij een vervangende hond. Is de nieuwe geleidehond in een aantal gevallen de eerste hond die zijn blinde of zeer slechtziende baas in huis krijgt, bij een vervangende hond kan elke gebruiker zijn in het verleden opgedane ervaringen gebruiken. En juist daar ligt bij een vervangende geleidehond soms de moeilijkheid.

Zo weet Beau, dat we, als we de voordeur uit zijn, meteen links af moeten. Voor Ilco bestaat ook de mogelijkheid wat meer rechts te gaan rijden. Waar ik bij Beau soms niet veel anders meer zei dan “vooraan links”, voeg ik daar voor Ilco voorlopig vaak nog even een “Ilco hou links” aan toe. Dat betekent voor hem een stukje duidelijkheid. We gaan niet zomaar links af, maar we houden daadwerkelijk de linker kant zo goed mogelijk aan. Daarna mag heel even het snelheidsduiveltje in Ilco de kop opsteken. Als we maar op tijd vaart minderen voor het naderende trappenhuis, waar we met een slinger van eerst rechts en daarna links omheen moeten. Daarna weer meteen scherp links, waarna we tussen bomen en andere obstakels door moeten laveren. Een kwestie van uiterst precies de hond volgen dus. Iets dat door de hogere loopsnelheid van Ilco een kunst op zich blijkt te zijn.

Het zoeken van de helling, dat daarna volgt, is een lastig punt. Er is namelijk eigenlijk geen sprake van een helling, als je daaronder enig hoogteverschil verstaat, maar van een optisch verschil tussen stoep en stoeprand. Zijn we eenmaal overgestoken, dan is er zowaar wel een echte helling. Net als bij de daarop volgende zebra. Ilco houdt van die duidelijke hellingen. Die mist hij nooit. Na de zebra echter, volgt er weer een gelijkvloerse, dus enkel zichtbare oversteek met daarna paaltjes. Daar wil ik weer langzaam langs. Geen haast, dat vergemakkelijkt voor mij het sturen. Stuur ik niet goed mee en raken we daardoor iets, dan zal de hond proberen dat een volgende keer te vermijden. Hij leert van zijn eerdere ervaringen. Daardoor kan hij daarna wellicht teveel naar links of rechts gaan uitwijken, terwijl ik op dat moment wel op de juiste manier meerijd en het dus wederom niet goed zou gaan. Kortom, beter om fout gedrag meteen te voorkomen.

Na nog meer paaltjes en opnieuw een gelijkvloerse oversteek, volgt een vrij lang stuk rechtdoor. Dit is haast vals plat omhoog met de nodige boomwortels. Daar kunnen we snelheid maken die alleen nog behoeft te worden verminderd om op tijd en zonder door een te hoge snelheid in het gras te belanden, links af te kunnen slaan richting uitlaatplek.

Toen het regende, hebben we apart getraind op rijden met natte, dus gladde hoepels. Wat met twee handen nog wel te doen is, wordt met één hand en op een hogere snelheid dan die welke ik gewend was, behoorlijk lastig. Remmen bijvoorbeeld, blijkt dan opeens een aparte tak van sport. De geleidehond krijgt het commando “sta.” Maar de hoepels zijn te glad om abrupt te kunnen remmen, waardoor hij de voorwaartse druk van de beugel voelt. Ilco’s natuurlijke reactie hierop was, doorlopen. Inmiddels heeft hij echter geleerd, dat hij in een dergelijk geval het gegeven commando en niet het signaal van de beugel dient op te volgen. Op deze en vele andere manieren werden tijdens deze week alle mogelijke oefenmomenten zo goed mogelijk benut.

Anders dan veel “gewone” geleidehondgebruikers, kan ik na een week dus nog niet bogen op het grote aantal routes dat we al samen kunnen afleggen. Want we hebben het deze week gehouden bij slechts deze ene route. Maar daarin werd elke dag wel een ander stukje techniek verwerkt. Dat maakt, dat we nu bouwen aan een solide basis voor toekomstige nieuwe routes. Want dat die er komen, dat leidt geen twijfel.