Hulp

“Is dat jullie kindje?” Ik had nooit gedacht nog eens een dergelijke reactie te zullen krijgen op onze karavaan, bestaande uit Ilco, altijd voorop, Roosmarijn, altijd bovenop, op mij dus, Jurjen, achter ons en boven mij uit en mijzelf. Eigenlijk had ik dan ook, “nee, die is van de buren,” moeten antwoorden. “Zelfs de voor de rolstoel zo handige babydrager leverde de buurvrouw erbij.” Maar natuurlijk was ik verbaasd genoeg om keurig stralend “ja hoor,” te antwoorden. “Dit kindje is inderdaad van ons.”

Door de enkel maar positieve reacties van vrienden en familie op de komst van Roosmarijn, zijn dergelijke uitlatingen voor ons eerder vreemd dan verontrustend. Wel hoop ik dat Roosmarijn behalve veel andere goede eigenschappen een sterk gevoel voor humor zal ontwikkelen. Een glimlach als ontwapenend pantser, zodat dit soort onwetendheid haar nooit bezeren zal.

Een andere reactie die we telkens weer moeten ontkrachten wordt meestal als volgt geformuleerd: “Je krijgt zeker wel veel hulp?” Deze is in middels zo vertrouwd geworden dat ik er een standaard antwoord op heb dat er nu zonder mankeren op volgt. “Hulp, waarmee dan precies?” Dit antwoord leidt meestal tot het gewenste resultaat; een moment van bezinning aan de kant van mijn gesprekspartner.

De meeste mensen weten die hulpvraag die ik zou hebben eigenlijk niet nader te omschrijven. Sommigen geven echter gewoon toe dat ze denken dat ik die hulp wel nodig zal hebben bij de verzorging van onze dochter. Maar luiers verschonen, flesjes maken en geven, het is een dagelijks terugkerende routine geworden. Hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik, net als alle ouders, graag de poepluier aan iemand anders over laat. Dat de ogen van die ander in zo’n geval erg handig zijn, valt natuurlijk niet te ontkennen. Maar onder het motto schoon is schoon, gebruiken Roosmarijn en ik als we samen een poepluier te lijf gaan altijd een extra doekje en dat werkt kennelijk net zo goed als het paar ogen dat volgens sommigen zo onontbeerlijk zou zijn bij de verzorging van een baby. De daadwerkelijke hulp die ik telkens weer en in overvloed krijg, zijn de grijpende handjes, de lieve geluidjes van Roosmarijn, als ik me nogmaals over zo’n reactie verbaas, wanneer de luier weer verschoond en haar maag gevuld is.