Precies op de langste dag van het jaar, de dag ook waarop de zomerbegint, was het er. Je eerste tandje. Een heel klein puntje in je mond, waarvan je je niet lijkt te realiseren waarvoor het straks moet dienen. Want nu houd je nog van brood in kleine stukjes, of als je zin hebt, een korstje om op te sabbelen. En niets is nu nog zo lekker om op te bijten als mama’s vinger, vooral wanneer je niet slapen kunt.
Maar zo’n tandje is een voorbode van wat komen gaat. Want steeds vaker zul je iets zelf kunnen, waar je voorheen hulp bij nodig had. En telkens weer zullen we dan trots zijn op Al jou kleine stukjes, kleine hapjes, kleine stapjes richting zelfstandigheid.
Ik hoop dat je iemand wordt die haar tanden durft te zetten in het leven. In de mooie dingen, maar ook in de moeilijke, in de kleurige en de klankvolle, de nieuwe en uitdagende dingen. Bijt je er maar in vast. Met telkens een tandje erbij. Dan zul je merken, het leven smaakt vooral naar meer.