Driedubbel getikt

Dat een blinde het toch vooral zou moeten hebben van aanraken, is een veronderstelling die in sommige romantische situaties zeker perspectief biedt. Maar vooral waar het de bediening van de meest uiteenlopende moderne apparaten betreft, stond ik daar tot voor kort toch zeer sceptisch tegenover. Dat is nu echter radicaal veranderd, tenminste waar het mijn mobieltje betreft. Want sinds iets meer dan een week, ben ik de trotse bezitter van een mobieltje met touch screen, een iPhone 3GS.

Ik houd wel van stijl en daar voorziet dit apparaatje zeker in. Hij is dun, glad van oppervlak en mooi om te zien. Het oog wil tenslotte ook wat. Het aantal knoppen is mooi overzichtelijk gehouden. Het zijn er welgeteld vier en een schuifje. De twee volume knopjes, de “thuisknop”, de vergrendelknop en een schuifknopje om de telefoon waar nodig het zwijgen op te kunnen leggen. Toen ik voor het eerst iets las over Apple’s nieuwste belspeeltje, dacht ik de naam ervan wel te kunnen herleiden. iPhone, sprak voor zichzelf en 3GS stond naar ik meende voor 3G Speech. Maar dat bleek de S van speed te zijn. Hoewel Apple in de berichtgeving rond dit toestel had vermeld dat het voorzien zou zijn van een aantal opties die het bruikbaar moesten maken voor mensen met een beperking, was die meerwaarde dus niet belangrijk genoeg om hem ook in de naam van het ding door te laten klinken. Maar, de 3GS praat dus. Hij is voorzien van een aantal handysnufjes waaronder tekst naar spraak in de vorm van Apple’s VoiceOver schermlezer die ook al op de Macs te vinden is.

Nog lang niet bereid tot geld uitgeven, togen we een aantal weken geleden toch redelijk nieuwsgierig naar de winkel. Daar stond hij, mooi te wezen en klaar om uitgeprobeerd te worden door de nieuwsgierige klant. Gelukkig had ik thuis de handleiding gelezen die keurig online en zelfs in het Nederlands te vinden is. Daarin staat te lezen dat via instellingen, algemeen, toegankelijkheid, VoiceOver kan worden aangezet. Zo gezegd, zo gedaan. En daarna gebeurde er niets. Of het moest zijn dat ik Clair, een bekende vrouwenstem voor wie een computer met schermlezer gebruikt, wat verward hoorde stotteren. Ik bleek met een noodgang over het scherm te schieten door mijn vinger er, volgens mij niet eens zo heel snel, overheen te bewegen. Het moest langzamer dus, het moest met beleid. En ja, nu werden zaken als berichten, mail, Safari en nog veel meer applicaties hoorbaar. Terwijl ik rustig langs het scherm streek, besefte ik opeens dat dit er nu echt uit moest zien als de tastende blinde die een glad en voor hem dus onaansprekend leeg scherm bekijkt. Maar niets is minder waar. Door je vinger langs het schermoppervlak te bewegen spreekt Clair de onderdelen duidelijk hoorbaar uit. Het verschil in het gebruik door zienden is, wat dit onderdeel betreft, dat waar zonder VoiceOver een aanraking ook daadwerkelijk een actie betekent, dit wanneer VoiceOver aanstaat nog bevestigd moet worden door een tweede tikje op een willekeurig punt op het scherm. Er gebeurt dus pas iets als je dubbel tikt. Dit dubbel tikken deed ik eerst door mijn ene over het scherm dwalende vinger op te tillen om deze vervolgens natuurlijk nooit meer op het zelfde punt terug te laten komen. Inmiddels wijzer geworden, laat ik de aanwijzende vinger bijvoorbeeld rusten op de mail en tik vervolgens met een andere vinger kort dubbel. Maar in de winkel was ik enkel maar enthousiast. Niet alleen over het apparaat, maar ook over het simpele feit, dat ik het kon uitproberen, laten werken binnen een aantal applicaties en er zij het stuntelig, toch al mee overweg kon. Pas toen we de winkel weer verlieten, realiseerde ik me dat niemand ons had gevraagd wat we daar deden of waarom de juffrouw in die telefoon zo gilde. Clair sprak betrekkelijk luid en het was geen erg druk winkelmoment geloof ik.

Eenmaal thuisgekomen waren zowel Jurjen als ik onder de indruk, niet alleen van de kleine machine met magic touch, maar ook van het idee dat na zoveel jaren een mainstream mobieltje eindelijk echt toegankelijk was geworden. We hebben het dus na niet al te lang beraad maar gedaan. Mijn al veel te lang lopend oude mobiele abonnement is opgezegd en Clair en al haar anderstalige broertjes en zusjes zijn inmiddels op aaiafstand. Want het kunnen voorlezen in andere talen, iets dat me bij Talks extra geld zou kosten, waar een ziende in de taal kan lezen die hem of haar op dat moment past, is nu ook voor mij gewoon mogelijk.

Op de voorpagina van BlinfoTec staat al zolang ik de site en haar maker ken:
“Ook mensen, die wel goed kunnen zien, zijn welkom. Op de meeste beeldschermen zit een knop, waarmee je het uit kan zetten. Probeer het maar eens. Hier staat het al uit, en geloof me, het scheelt enorm in de stroomkosten.” Wie had, toen Rob Blinfotec’s schepper, dit schreef, kunnen bedenken dat dit ooit nog eens zou gelden voor de blinde mobiele beller en dan nog wel een beller gewapend met een telefoon met touch screen? Want door drie maal te tikken met drie vingers tegelijkertijd, zet je het “schermgordijn” aan en weer uit. Zo kun je als vip ongestoord en onbespied lezen. Want het schermgordijn… Ach dit apparaatje spreekt voor zichzelf.