Categorieën
Geleidehond

Nazorg voor Ilco, of hoe een lang verhaal kort werd

Afgelopen vrijdag kwam een van de trainers van Desudo Blindengeleidehonden langs voor een nazorg bezoek. We zouden deze keer kijken naar een ander tuig voor Ilco, dat misschien meer signalen aan mij zou doorgeven dan ik tot nu toe gewend was. Hoe stugger het tuig, hoe beter je kunt voelen wat je hond doet. Verder zouden we het hebben over misschien toch weer een elektrische rolstoel.

Het tuigje bleek voor mij echter niet te werken. Ik houd het dus voorlopig maar even bij mijn tweedehands, leren tuig waar ik al veel meer doorheen kan voelen dan dat via het canvas tuig het geval was. Toch had dat nieuwe tuigje een aantrekkelijke kant. De standaard beugel die er nog aan geklikt zat. Toen ik weer eens zag hoe onpraktisch lang mijn eigen beugel afstak tegen dit dingetje, was Ilco al snel weer gehuld in zijn eigen lederen outfit, maar met korte beugel dit maal. Voor ik het wist, reden we al. Snel, wendbaar en zonder dat ik hem raakte of het hem op een andere manier moeilijk maakte langs de huizen, voorbij het trappenhuis. Toen we stopten, liet Ilco zien hoe lief zijn werk hem is. Van pure blijdschap sprong hij met zijn voorpoten op mijn schoot. Dit succes moest gevierd worden met een uitgebreide knuffel. Kennelijk hebben we opnieuw een heel bijzondere geleidehond gekregen. Want hij werkt, trouw, nauwkeurig en onvervaard. Hij is blij tot kwispelstaarten toe want we rijden immers?Wat vroeger in de veel hogere elektrische rolstoel niet lukte, kan samen met deze hoog op de poten staande fiere kanjer, wel in mijn lage, compacte, handbewogen stoel. Ilco loopt dus weer aan een korte beugel.

Nadat zijn trainer vertrokken was, heb ik Ilco opnieuw ingetuigd. Maar niet voordat ook Roosmarijn lekker warm was ingepakt. Nu wilde ik wel eens zien wat de gevolgen van de verandering van beugel zouden zijn als ik ongeveer 10 kilo extra gewicht mee moest nemen. Nog maar nauwelijks onderweg, merkte ik dat ik niet enkel veel beter voelde wat Ilco doet, maar dat ook de druk die hij op de beugel zet veel meer effect sorteert. We sturen heel kort door allerlei bochten en het opnieuw op gang komen lijkt ook wat gemakkelijker te gaan. De korte beugel, die Ilco’s trainer over had,heeft hier inmiddels de plek van zijn enorme voorganger ingenomen. Om een lang verhaal dus maar eens een flink stuk korter te maken: we rijden weer wat comfortabeler en eleganter bovendien en de elektrische rolstoel die ik dacht nodig te hebben om ook in de toekomst nog samen met Roosmarijn naar buiten te kunnen, is voorlopig weer van de baan.

Één reactie op “Nazorg voor Ilco, of hoe een lang verhaal kort werd”

Reacties zijn gesloten.