Categorieën
Ouders Extra

Veiligheid voor alles

Veiligheid voor alles Onze consultatiebureau ervaringen waren overwegend positief. Tot men tot twee maal toe vroeg of er dan echt niet eens een wijkverpleegkundige mocht langskomen. Laten wij nu altijd hebben gedacht dat zoiets gebeurt bij mensen waar thuis, of met het kind iets mis is. Maar nee, het zou ook zomaar kunnen gebeuren voor “onze beeldvorming”. Want daar ging het de dienstdoende arts na wat heen en weer praten om. Wij waren tot niets verplicht, omdat Roosmarijn het prima doet, zo werd ons verzekerd. Maar toch, zij willen graag met ons meedenken en enkel daarom werd de vraag ons dus gesteld.

Na geweigerd te hebben, blijft zo’n verzoekje toch hangen. Doen we te moeilijk als we goedwillende mensen niet mee willen laten kijken, zo hun deskundigheid bevorderend? Of doen we toch stiekem iets fout dat ons niet openlijk wordt medegedeeld? Want de vraag of het bij ons thuis allemaal wel veilig was, hadden ze ook al meer dan eens gesteld.

Wanneer Roosmarijn, Ilco en ik het rijk alleen hebben, staat mijn kopje thee op de hoge tafel, waar alleen ik erbij kan. We spelen samen, kijken samen tv of doen iets anders samen of in dezelfde ruimte, zodat ik haar nooit uit het oog verlies. Wij hebben er voor gekozen onze dochter niet naar een opvang te sturen, dus betekent dat activiteiten thuis. Hebben we gezelschap van anderen, dan kon er wel eens drinken op de lage tafel staan. Toch blijf ik ook dan constant alert. Is ze soms bij Ilco en wat doet ze daar dan? Of zit ze bij de kastjes met kinderveilige sloten? Ik ben tenslotte de eerst verantwoordelijke als het gaat om de veiligheid van Roosmarijn. Zou ik bij een volgend consultatiebezoek zonder gevaar kunnen opmerken hoe onveilig het voelt wanneer telkens opnieuw mijn zelfredzaamheid en verantwoordelijkheidsgevoel in twijfel worden getrokken?

Eerder verschenen op:
http://www.telegraaf.nl/vrouw/

5 reacties op “Veiligheid voor alles”

Hoi Petra,

Wat een prachtige stukjes schrijf jij voor de telegraaf.

Wat betreft bovenstaand stukje ik zou dat toch is opperen op het consultatie bureau dat jij het nu zou kunnen voelen alsof je onveillig bezig bent.

Morgen mogen wij weer…

Groetjes en een knuffel voor die grote beer van jou!

Hallo Petra,

Dit is genieten! Allemaal goed geschreven, ik blijf lezen… Dankjewel, liefs

Hoi Petra, ik heb Spina Bifida (In de volksmond: open rug(getje)). Ik ben hier terecht gekomen, door een stukje van jou in de Telegraaf, en door mijn eigen kinderwens (die niet word gehonoreerd, noch door huisarts, noch door het ziekenhuis waar ik onder controle ben), en mijn ‘nieuwsgierigheid’ naar hoe ‘anderen’ het allemaal voor elkaar boksen. Want behalve een oud-vriendin, ken ik verder, persoonlijk, niemand met een handicap (die een kind heeft).

Ik ben een blinde oma, geen ouder, maar het volgende maakt misschien indruk.
Ik heb twee kleindochters van 5 jaar en van 2 1/2 jaar.
Beiden komen vaak bij mij, ook logeren.
De jongste kleindochter is van mijn oudste dochter. Zij verwacht een tweeling. De zwangerschap gaat moeizaam, zeer moeizaam, dus de kleine is regelmatig bij mij.
Als de kleintjes geboren worden zal ze ook hier zijn.
Verder vroeg mijn dochter mij expliciet te komen helpen als de kraamhulp weg is.
Ze wil niet de hulp van iemand anders, iemand die goed kan zien.
Ik draai mijn hand niet om voor het in bad doen van baby’s, kinderen verschonenn, flessen geven, eten klaarmaken, kleren wassen, strijken, ezn.
En wat me helemaal goed afgaat en naar mijn idee het belangrijkste is: knuffelen, aandacht geven en voorlezen.

Zo kan ik nog even doorgaan!
Maar hoe meer ik typ, hoe bozer ik word.

Misschien moeten ze op het consultatiebureau je stukjes eens lezen. Hieruit blijkt duidelijk dat je je prima weet te redden. Ook blijkt dat jij (en je man) het ouderschap zeer serieus nemen en dat voor elke situatie naar een (veilige) oplossing wordt gezocht.

Reacties zijn gesloten.