Onbeperkt genieten

Een functiebeperking, een handicap, allemaal woorden voor hetzelfde. Het niet volledig kunnen functioneren van een mens. Niet alles kan. Ik kan Roosmarijn niet achterop de fiets zetten voor de dagelijkse boodschappen. In een mij onbekende omgeving, verdwaal ik zonder hulp heel letterlijk. Toch functioneer ik net zo vaak naar tevredenheid als de meeste andere mensen.

Wij doen namelijk altijd gezellig met het hele gezinnetje wandelend de boodschappen. Vroeger droeg ik de tas, soms tassen. Nu fungeert de rolstoel als boodschappenwagentje, terwijl Roosmarijn geniet van het uitzicht en Ilco natuurlijk de voorhoede vormt. En op onbekend terrein verzeker ik mezelf van prettig gezelschap. Zo zit je op feestjes trouwens ook nooit echt alleen.

Wat naast een aantal echte onmogelijkheden overblijft, is af en toe mijn gevoel van ingeperkt worden. Niet altijd direct kunnen doen wat me op dat moment prettig lijkt, omdat het teveel tijd zou kosten, of omdat er even niemand voor handen is om mee te gaan en mee te doen. Maar loopt iedereen daar niet tegenop? Welk mens is onbeperkt en op ieder willekeurig moment tot alles in staat? Wie werkt, ziet zo vaak vanuit het raam de lokkende, zonnige wereld buiten, zonder direct gevolg te kunnen geven aan de impuls dan nu maar eens heerlijk te gaan wandelen. Wie gebruik maakt van het openbaar vervoer, zal moeten wachten met zijn reis tot er een bus of trein in de juiste richting vertrekt. En vooral op zomerse dagen is dat wachten dikwijls niet eens zo’n onaangenaam tijdverdrijf. En tevredenheid met het bestaan, betekent dat niet gewoon leven met de wetenschap dat heel veel dingen niet perfect hoeven te zijn, om er toch ten volle van te kunnen genieten? Ik benijd mensen zonder een beperking dus niet meer, dan ik het een vogel doe omdat hij vliegen kan.

Eerder verschenen op:
http://www.telegraaf.nl/vrouw/