Na een prettige en ontspannen vakantie, lijken najaarstaferelen ons deel. Maar bovenal stond daar opeens dat bord. Een bord waarop iets te lezen stond over
de reconstructie van de Bloemhofstraat en de Nicolaas Beetsstraat. Voor mij staat er levensgroot op dat bord geschreven dat mijn zo zorgvuldig geleerde route naar de basisschool en de peuterspeelzaal van nu tot aan Sinterklaas een onmogelijkheid geworden is. Nog voor het maandag wordt, zou ik eigenlijk een andere weg naar school moeten kennen. Maar dat, het uitstippelen, leren kennen en bovenal onthouden van zo’n nieuwe route, vergt tijd. Heel, heel veel tijd. Het is een kwestie van leren horen waar ik ben. Dus, waar zijn bomen, struiken, wegen, gebouwen, die auditieve bakens op mijn pad vormen. Na hoe lang, soms is dat werkelijk een kwestie van tellen, kan de hond zijn volgende commando krijgen? En hoe merk ik op, of we toch de verkeerde kant op gaan?
Voor Ilco, onze gouden, bijna achtjarige geleidekanjer, wordt het ook lastig. In plaats van rustig richting zijn pensioen te kuieren, moet hij plotsklaps dwars door het dorp. En dan niet om een winkel of iets anders saais aan te doen, maar om eerst de basisschool te doorkruisen en vervolgens in datzelfde gebouw een totaal nieuwe ervaring op te doen bij de peuterspeelzaal. Zijn kleinste vriendje daar achterlaten en aan al die andere kleine kindjes laten zien hoe lief, vriendelijk en betrouwbaar een geleidehond wel kan zijn.
Hoe we nu vorm zullen kunnen geven aan ons deel van dit werk in uitvoering, is nog absoluut niet duidelijk. Want de 2 centra waar je als je een visuele beperking hebt, hulp kunt krijgen bij het aanleren van nieuwe wegen naar Rome, ontberen ten ene male de kennis op het gebied van de blindengeleidehond naast de rolstoel. Waar ik, net als de weerman, graag wil geloven in een mooie nazomer, lijkt nu toch een vroege herfst te hebben ingezet. En wat die te koop heeft, daaraan denk ik met de nodige reserve.