Beau: Geleidehond naast elektrische rolstoel

Over geleidehond Beau en het ontstaan van een mooie combinatie

De geleidehond kreeg nu steeds meer vorm. Het zou waarschijnlijk een golden retriever worden en op een dag zou ze samen met de trainer komen kennismaken. Eerst waren we al met de rolstoel naar buiten gereden. Dat zal toen best een hele onderneming voor mij zijn geweest, maar ik kan het me niet meer herinneren. Ik weet alleen nog hoe een nog jonge geleidehond in opleiding in één hap alle brokjes uit mijn hand graaide, die ik haar over een wat langere spanne tijds had willen geven. Dat was Beau. Van ons eerst ritje is eigenlijk maar weinig vermeldenswaardig. Het gevoel dat je hebt, als je voor het eerst van je leven zelfstandig meer dan een paar meter op open terrein kunt afleggen, is namelijk niet te beschrijven. Eenmaal thuisgekomen heeft de trainer nog van alles verteld. Maar toen zat ik op de grond, naast de golden die niets zei en dus de meeste indruk maakte.

De hond heeft een gewone geleidehondentraining gehad. Daarna is ze nog enkele weken getraind naast mijn eigen elektrische rolstoel die voor dat doel was verhuisd naar de geleidehondenschool. Want aan een tweedehands model was in die tijd niet te komen. We hebben van alles geprobeerd, maar stuitten daarbij voortdurend op de regeltjesmaffia. Inmiddels is er van alles tweedehands tekoop en lijkt dat probleem dus voor de opleiding van toekomstige geleidehonden getackeld.

In het najaar van 2000 kwam de toen anderhalfjarige Beau bij ons in huis. Een lief en heel aanhankelijk hondje met een zacht karakter. Het behoeft geen betoog, dat het leren van de route eigenlijk weer vanaf de grond moest worden opgebouwd. Ik was niet gewend me alleen buiten te verplaatsen en dus heel onzeker. Het is maar goed dat Beau zo gelijkmatig, soms bijna sullig van aard is, anders hadden mijn onzekerheid en het weinige vertrouwen in haar capaciteiten haar zeker geschaad. Ik stopte in die tijd voor ieder kuiltje. Gelukkig had ik gekozen voor een rolstoel met vrij grote wielen, zodat de oneffenheden niet al te hevig voelbaar waren, maar dat alsmaar stilstaan is niet goed. De geleidehond probeert zijn werk te doen, ziet geen probleem, en de baas staat toch telkens stil. Ik heb het mezelf bewust aan moeten leren door te rijden, ook als ik denk dat ik ergens vanaf rijd.

Meestal gingen we gewoon naar het park. Maar soms nam ik Beau mee naar werk of studie. Dan bemerkten we echter al snel hoe beperkend de hele combinatie was. Een elektrische rolstoel die iets raakt, een tafeltje, een deurpost, staat niet direct stil en zelfs bij modellen waarbij dit wel mogelijk zou zijn, zit er behoorlijk wat power in de machine. Ook zijn de meeste deuren nauwelijks breed genoeg om ons door te laten, zelfs al loopt Beau niet naast, maar bijna voor de rolstoel. Maar voorlopig was ik blij met mijn eerste geleidehond en de door haar verkregen vrijheid en groeiden we uit tot een mooie combinatie.