Over de overstap van scootmobiel naar elektrische rolstoel
In die tijd wist ik zo goed als niets van elektrische rolstoelen of scootmobielen. We zaten nog midden in de jaren negentig, waarin blinden en internet nog water en vuur waren. Dus was ik afhankelijk van de deskundigheid van ambtenaren en medewerkers van revalidatieinstellingen voor rolstoelgebruikers en weer andere revalidatieinstellingen gericht op blinden en slechtzienden. Het probleem laat zich raden, geen van beide partijen was en is, deskundig als het gaat om de combinatie van beide handicaps. Dat betekende dat ik van de rolstoelclub de vraag kreeg of ik dan echt niet nog eens wilde proberen met krukken te lopen. Nee, ik wilde verder dan een halve meter vooruit komen en ik wilde bovenal een hand vrij houden voor mijn geleidehond. In mijn licht spastische conditie zijn krukken echt geen optie; ik trek mezelf er direct mee omver. Dus stelde ik me zeer weigerachtig op, waarna de rolstoelclub het ook niet meer wist.
Ook bij de gemeente, waar een scootmobiel moest worden aangevraagd, was ik de eerste volledig blinde met een dergelijk verzoek. Maar men wilde best meewerken. We hadden afgesproken dat ook de hondentrainer aanwezig zou zijn bij de passing. Een passing kan het moment zijn om je te oriënteren op de bestaande hulpmiddelen met hun verschillende mogelijkheden. De passing vond op een middag plaats bij de plaatselijke leverancier van scootmobielen en rolstoelen.
Ik heb maar kort het genoegen van het rijden in een scootmobiel mogen smaken, omdat de trainer van de hond het eigenlijk maar een onhandig geval vond. Het stuurtje zit voor je, evenals een stevig voorwiel. Dus waar moet de geleidehond dan lopen? En ook is zo’n driewieler wat minder stabiel. In die tijd was die stabiliteit een belangrijk punt, omdat de hele combinatie als gevaarlijk werd beschouwd door bijvoorbeeld andere geleidehondenscholen. We namen dus kennelijk een risico. Dan toch maar een elektrische rolstoel geprobeerd. Een grote stoel op vier wielen, met aan de rechterkant een joystick, zodat ik de geleidehond links zou kunnen houden. Dit maakte de zaak er een stuk eenvoudiger op. De hond kon tot vlak voor mij komen, of als het nodig was zelfs met de voorpoten op mijn schoot springen. En ook zou hij voor de rolstoel langs kunnen draaien om bochten aan te geven, zonder last te hebben van het robuuste voorwiel.
Welke elektrische rolstoel geschikt is, hangt af van verschillende factoren. In welk model zit en rijd je prettig? Wat zijn je fysieke mogelijkheden? Moet de bediening links- of rechtshandig geschieden? Of heb je maar één hand ter beschikking en kies je dus voor nog een andere bedieningsvorm, zoals bijvoorbeeld kinbesturing? Behalve vrij grote wielen, zodat ik in noodgevallen stoepranden tot een hoogte van zo’n tien centimeter kan nemen, kent mijn elektrische rolstoel eigenlijk geen verdere bijzonderheden. Er is enkel het zware houten werkblad, waarmee je je gemakkelijk een uitweg in noodgevallen zou kunnen verschaffen, omdat het oerdegelijk en dus niet stuk te krijgen is. Voor mij echter is het niet aan of af te koppelen. In al mijn onervarenheid nam ik er vroeger genoegen mee wanneer men mij mededeelde dat zo’n blad prima bruikbaar was. Ik kon er dan wel niet mee rijden, omdat de toekomstige geleidehond erdoor onthoofd zou worden, maar er was altijd wel iemand in de buurt die het blad af kon koppelen en achterop de rolstoel kon bevestigen, zo veronderstelde althans de leverancier. Na die bevestiging zat het precies goed als je er tenminste mee achter alle passerende deurknoppen wilde blijven haken. Maar volgens de rolstoelleverancier was het een uiterst bruikbare oplossing als ik zittend in mijn stoel een laptop wilde gebruiken.